ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ… ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!

Στις 8 Μαρτίου 1857, στην Αμερική, χιλιάδες εργάτριες στην υφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, που διαδήλωσαν μαζικά ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό που βίωναν στη δουλειά. Απαίτησαν μείωση ωραρίου, ίση αντιμετώπιση ντόπιων και μεταναστριών, ίσο μισθό με τους άντρες. Οι αγώνες τους δέχτηκαν άγρια καταστολή και η ημέρα βάφτηκε με το αίμα τους. 

Για εμάς η ημέρα αυτή δεν είναι μία γιορτή, όπως συνήθως αντιμετωπίζονται τέτοιες γιορτές και εκπροσωπούνται θεσμικά, από λευκές «κανονικές» γυναίκες, ξεχνώντας τις υπόλοιπες θηλυκότητες που καταπιέζονται. Για εμάς είναι ένας καθημερινός αγώνας, όχι για την ελευθερία των γυναικών μόνο, αλλά για την ελευθερία όλων όσων καταπιέζονται από την πατριαρχία. Γιατί η έμφυλη βία είναι ο δομικός τρόπος επιβολής της εξουσίας πάνω στα σώματά μας και τη βιώνουμε καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής μας. 

Οι δουλειές του σπιτιού και η φροντίδα της οικογένειας είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο. Με αυτόν τον τρόπο η οικιακή εργασία υποτιμάται ως γυναικεία δουλειά και μένει απλήρωτη. Ακόμα και αν πληρωνόμαστε, όμως, τα επαγγέλματά μας θεωρούνται ως αυτονόητα γυναικεία και επομένως υποτιμημένα. Δουλεύουμε ως νοσοκόμες, νταντάδες, καθαρίστριες, σερβιτόρες, επαγγέλματα υπαμειβόμενα, αφού θεωρείται ότι έχουμε εκπαιδευτεί από μικρές, στην παροχή υπηρεσιών, φροντίδας και καθαριότητας, ως «φύσει» ευγενικές, υπομονετικές και χαμογελαστές.

Στον κλάδο του επισιτισμού βιώνουμε καθημερινά τη διάκριση με βάση το φύλο, τη φυλή, την ηλικία και την σεξουαλικότητά μας. Αν είσαι "κανονική", ντόπια, όμορφη και νέα, πας στην κορυφή της πυραμίδας, μπορείς να πουλήσεις πιο ακριβά την εμφάνισή σου, αλλά δεν σου εξασφαλίζει ότι θα γλιτώσεις από τις σεξουαλικές επιθέσεις από πελάτες και αφεντικά. Τα τρανς άτομα σχεδόν αποκλείονται, γιατί ακόμα κι αν φαίνονται «κανονικά», θα έχουν πρόβλημα στην πρόσληψη λόγω ταυτότητας. Αν πεις ότι είσαι gay, δέχεσαι ομοφοβικές επιθέσεις. Αν μείνεις έγκυος κινδυνεύεις να απολυθείς και αν έχεις παιδιά, βρίσκεις πιο δύσκολα δουλειά. Κατεβαίνοντας στην πυραμίδα (π.χ. στις κουζίνες και στις καθαριότητες) θα βρούμε και ανθρώπους, που δεν ανταποκρίνονται στα κυρίαρχα πρότυπα, μιλάνε σπαστά ή καθόλου ελληνικά, δεν είναι νέες, δεν είναι λευκοί. Όσο πιο κάτω είσαι σε αυτή την πυραμίδα, τόσο πιο αναλώσιμο είσαι και τόσο πιο δύσκολο γίνεται να κάνεις την οποιαδήποτε διεκδίκηση.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι στον επισιτισμό, όπως και στις περισσότερες δουλειές, η έμφυλη βία είναι μέρος της εργασιακής μας καθημερινότητάς. Ένα αφεντικό που «απλώνει χέρι», ένας πελάτης που νομίζει ότι μας αγόρασε μαζί με την τυρόπιτα...

Παντού γύρω μας αναπαράγεται η κουλτούρα του βιασμού και κανονικοποιείται η έμφυλη βία. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην είδη υπάρχουσα καταπίεση από πολιτικές επιλογές του κράτους, που επιβάλει ελαστική εργασία, τη διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, την αποδυνάμωση του θεσμού του συνδικαλισμού και της ανοχής της μαύρης εργασίας. Αντιλαμβανόμαστε τις διακρίσεις μέσα στη τάξη μας ως εργαλείο των αφεντικών για να μας υποτιμούν, να μας διαιρούν, να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο και να μας πληρώνουν λιγότερο. Δε χρειάζεται να το διαβάσουμε σε έρευνες, ούτε να το δούμε στις ειδήσεις. Το ζούμε καθημερινά.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ
ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ – ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ
ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ
ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΡΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

 

13:00 στο Υπουργείο Εργασίας

14:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος

17:30 στην πλατεία Συντάγματος