ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΙΝΟΝΟ ΣΤΟ ΚΟΥΚΑΚΙ

 

Κινονό: τέχνη του η εκµετάλλευση

για τον αγώνα και τις αυτονόητες διεκδικήσεις των δύο απολυμένων συναδέλφων από το Κινονό

Η εργασιακή κατάσταση που επικρατούσε στο µαγαζί Κινονό, στην οδό Φαλήρου 48, στο Κουκάκι, ήταν η δεδοµένη συνθήκη σε σειρά µαγαζιών του κλάδου. Μισά ένσηµα, αδήλωτα μεροκάματα, συνεχής πίεση την ώρα εργασίας υπό το βλέµµα της υπεύθυνης, καθόλου δώρα, επιδόµατα και ηµέρες άδειας. Αντιθέτως, όσες ανάγκες ή αλλαγές χρειαζόταν το µαγαζί τις καλύπταµε τ@ εργαζόµεν@ µε τη µεταξύ µας συνεννόηση. Με λίγα λόγια, όλα στηρίχτηκαν στο κλασικό πακέτο της περιβόητης «αρχικής συµφωνίας», που εκµηδενίζει όλα τα εργασιακά µας δικαιώµατα και που λειτουργεί µόνο για τη µεγαλύτερη αποδοτικότητά µας, προς τέρψη της µεγιστοποίησης του κέρδους του αφεντικού.

Εν ώρα εργασίας ερχόµασταν αντιµέτωποι µε τις παράλογες απαιτήσεις, φορτωνόµασταν επιπρόσθετες αρµοδιότητες άσχετες µε το αντικείµενο του πόστου µας (το οποίο ήταν η λάντζα). Παρά τις πιέσεις, αντισταθήκαµε σθεναρά στις αλλαγές που µας επιβαλλόταν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας µας πάντα διεκδικούσαµε τα δικαιώµατά µας, ανοίγαµε ζητήµατα µε το υπόλοιπο προσωπικό συζητώντας µε τ@ συναδέλφ@ µας τις πολλαπλές εργασιακές καταπιέσεις που δεχόµασταν συλλογικά στον συγκεκριµένο χώρο, προσπαθώντας από κοινού  να αντισταθούµε στην εκµετάλλευση που επικρατεί και συνολικότερα στον χώρο του επισιτισµού.

Όταν µάλιστα, οµάδα εργαζοµένων τόλµησε να ζητήσει από το αφεντικό δώρο Πάσχα, η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης Όλγα Μανέτα αρνήθηκε κατηγορηµατικά. Στη συνέχεια, παρουσίασε ένα έγγραφο το οποίο διαβεβαίωνε πως είχαµε λάβει δώρο Πάσχα, που αναγκαστήκαµε να υπογράψουµε µετά από απειλές της ίδιας για απόλυση, εάν δεν υπακούσουµε. Χαρακτηριστικά µας κατονόµασε ως το «πρόβληµα του µαγαζιού» καθώς ήµασταν τα δύο άτοµα από το προσωπικό που δεν υπογράψαµε την «απόδειξη πληρωµής». Φυσικά όποι@ εργαζόµεν@ εναντιώνεται στις προσταγές των αφεντικών, οργανώνεται και συζητά µε τ@ συναδέλφ@ του αποτελεί “πονοκέφαλο”.

Μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη ήρθε και η εποχή του υποχρεωτικού κλεισίµατος των καταστηµάτων του επισιτισµού (τον Μάρτη του 2020). Τα αφεντικά του κλάδου εκµεταλλεύτηκαν πλήρως την εποχή της καραντίνας ώστε να επιβάλλουν ακόµη χειρότερους όρους εργασίας εις βάρος των εργαζοµένων. Ακριβώς την ίδια πεπατηµένη ακολούθησε και το Κινονό µε σκοπό να κρατήσει ή να µεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Ακόµη µία φορά καλεστήκαµε να µοιραστούµε τη «χασούρα» και τη «ζηµιά», ενώ για τα κέρδη που είναι υπέρογκα δεν ακούγεται κουβέντα.

Έτσι, κατά το άνοιγµα του καταστήµατος µε το πέρας της καραντίνας, έγινε βλαπτική µεταβολή της σύµβασής µας από τη µεριά της εργοδοσίας. Η βλαπτική µεταβολή µας επιβλήθηκε µε το πρόσχηµα της πεσµένης κίνησης και ότι οι υπηρεσίες µας δεν ήταν πια χρήσιµες. Η µεταβολή αυτή ήταν ότι από τα µεροκάµατα που δουλεύαµε όλον τον καιρό στο µαγαζί θα κόβονταν κάποια και θα δουλεύαµε µε ένα ή δύο µεροκάµατα την εβδοµάδα το πολύ. Ακόµη µία φορά συνεχίσαµε να δουλεύουµε µε αυτές τις συνθήκες, µέχρι τη στιγµή που ήρθαν και νέες συµβάσεις που µας µείωναν και τα ένσηµα πολύ κάτω των «µισών». Ήταν επίσης µία απόπειρα του αφεντικού να εδραιώσει -και γραπτώς- µία συνθήκη η οποία λέει: «δουλεύεις όσο σε χρειάζοµαι εγώ, όχι όσο χρειάζεσαι εσύ για να καλύψεις τις ανάγκες σου».

Έχοντας ήδη υποστεί σοβαρά προβλήµατα από τις µονοµερείς κινήσεις του αφεντικού, αρνηθήκαµε να υπογράψουµε, και µετά από σχετική ερώτησή µας στην επιθεώρηση εργασίας που µας συµβούλεψε να µην υπογράψουµε τίποτα διαφορετικό από τα συµφωνηθέντα. Γνωρίζαµε, ότι όλα αυτά τα χαρτιά θα λειτουργούσαν εις βάρος µας. Κάτι που επιβεβαιώθηκε όταν και η νέα πρόταση της επιχείρησης µετά το άνοιγµα του καλοκαιριού, συµπεριελάµβανε και πάλι µειωµένα µεροκάµατα, χωρίς να γίνεται καµία νύξη για κάτι διαφορετικό και πιο βιώσιµο για εµάς. Εν τέλει, απολυόµαστε από το αφεντικό. Στον έναν από εµάς µάλιστα, αποστέλεται η απόλυσή του συνοδευόµενη από εξώδικο, χωρίς βέβαια την παράλληλη καταβολή της αποζηµείωσης. Αυτή η κίνηση αποτελεί ένα ακόµη κλασικό εργαλείο εκφοβισµού των εργαζοµένων.

Το Κινονό αυτοπαρουσιάζεται ως ένα µαγαζί ανοιχτό για όλους και για όλες, ως gay friendly. Είναι ανοιχτό στη διαφορετικότητα, µόνο εάν έχεις τα φράγκα να πληρώσεις τις υπηρεσίες του. Έτσι, όλα γίνονται εµπόρευµα µε σκοπό τη µεγιστοποίηση του κέρδους, αφού, αφενός αυξάνει απλά το πελατολόγιο του, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο σε σχέση µε τα δικαιώµατα ή τη ζωή των lgbtqi+ ατόµων, και αφετέρου, δεν είναι ανοιχτό στ@ εργαζόµεν@ του µαγαζιού, ειδικά όταν διεκδικούν ή οργανώνονται.

Τέτοιου τύπου µαγαζιά ή ολόκληρες πιάτσες είναι και αυτά κοµµάτια µίας γενικότερης επιβολής σε ολόκληρες γειτονιές µε σκοπό να τις «αναβαθµίσουν» και να πάρουν όσο μεγαλύτερη πελατεία γίνεται. Έτσι, το Κουκάκι, είναι ένα µέρος που βάλλεται γενικότερα από τις προσταγές των αφεντικών και του κράτους. Χάνει τον χαρακτήρα της, γίνεται µε τη βία κυριλέ, καταστέλλονται εγχειρήµατα αυτο-οργάνωσης που δεν συµβάλλουν στα κέρδη των αφεντικών και οι πιάτσες των µαγαζιών χαράσσουν δική τους πορεία ώστε να µεγιστοποιούν τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζοµένων.

Στις προσταγές των αφεντικών να απαντήσουµε
µε συναδελφική αλληλεγγύη, µε συλλογικές διεκδικήσεις
και αγώνες, µε οργάνωση στα σωµατεία βάσης

Να σπάσουµε τον τσαµπουκά των αφεντικών

«Η τριμερής συνάντηση με την εργοδοσία θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 19
Νοέμβρη, στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας».

*Στην προσπάθειά μας χρησιμοποιούμε τη γλώσσα χωρίς αποκλεισμούς ή αυθαίρετα συμπεράσματα και  να συμπεριλαβουμε όσα περισσότερα φύλα γίνεται αποφασίασαμε να χρησιμοποιούμε το σύμβολο «@» για να αντικαταστίσουμε το σημείο εκείνο που οι λέξεις δίνουν τον έμφυλο προσδιορισμό.Η χρήση του συμβόλου ‘@’ γίνεται στις γλώσσες που έχουν έμφυλες εκφράσεις (Ελληνικά, Ισπανικά κ.ο.κ.). Το «@» είναι ένα σύμβολο που σε υποχρεώνει να σταματήσεις. Σε υποχρεώνει να κάνεις μια παύση όταν διαβάζεις και να σκεφτείς τι και γιατί.