Οδηγίες για την καταγγελία στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε.) και ‘Ίδρυμα Κοινωνικής Ασφάλισης (Ι.Κ.Α.)

        Kείμενο που γράφτηκε από το σωματείο για το μαγαζί Λεϊλίμ Λει στο Γκύζη

«τόσες πολλές μηχανές

γυρνάνε και γυρνάνε και γυρνάνε, για πάντα γυρνάνε

τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσοι πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται

τι θα γίνει αν απολυθώ; τι θα γίνει αν απολυθώ;»

Ναζίμ Χικμέτ

Τρίζουν τα κόκαλα του Χικμέτ, «Λεϊλίμ Λέι» μου…

Τον Ιούλιο του 2016 ο συνάδελφος Ε.Μ., μέλος του ΣΣΜ, προσλαμβάνεται στο εστιατόριο Λεϊλίμ Λέι ως μπουφετζής, αφού ενημερώθηκε από τον Κιαμίλ Γ. (στου οποίου το όνομα ήταν το κατάστημα) ότι το μαγαζί είναι συνεργατικό.

Η 6μηνη δοκιμαστική περίοδος ένταξής του ξεκινάει με απόλυση συναδέλφισσας, μέλους του ΣΣΜ, μόλις λίγες ημέρες μετά την πρόσληψή τους, με απαίσια διαλεκτική και με πρόσχημα λόγους παραγωγικότητας. Επί τόπου με την εν λόγω απόλυση, ο συνάδελφος κατέθεσε τη διαφωνία του και δεδομένης της απουσίας, στα μάτια του, οποιουδήποτε ξεκάθαρου συνεργατικού πλαισίου, δήλωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από μια τέτοια μπερδεμένη, προβληματική, σχεδόν εχθρική κατάσταση. Το «συνεργατικό» δεν είχε μέλη, εκτός από τον ιδιοκτήτη και ένα ακόμα μέλος, το οποίο αποχώρησε καθώς διαφωνούσε με τη διαδικασία προσλήψεων και απολύσεων μισθωτών εργαζομένων, και η δουλειά έβγαινε από «δοκιμαστικά μέλη» (μισθωτούς εργαζόμενους) και άτομα που δεν σκόπευαν να συμμετάσχουν στο μέλλον.

Ο Ε.Μ. μεταπείστηκε αφού έγινε ξεκάθαρο ότι το μαγαζί δεν είναι συνεργατικό και αφήνεται για το μέλλον η πιθανότητα κάποια στιγμή να γίνει, και συνεχίζει να εργάζεται (ως μισθωτός). Με τη λήξη αυτού του δοκιμαστικού 6μήνου και δεδομένου ότι δεν υπήρξε καμιά διαδικασία σύστασης συνεργατικού, ο συνάδελφος ενημέρωσε πως δεν θα συμμετάσχει σε καμία τέτοια διαδικασία και συνέχισε να δουλεύει σε εντατικοποιημένες συνθήκες, με μεγάλο φόρτο εργασίας, καλύπτοντας δύο και τρία πόστα ταυτόχρονα, δουλεύοντας 10ωρα και 12ωρα σε περιόδους απουσίας εργαζομένων και έλλειψης αρκετού προσωπικού για τις ανάγκες του μαγαζιού.

Διεκδικεί μαζί με συναδέλφους να διαχωρίζονται τα tips και να μοιράζονται σε όλες-ους τις-τους εργαζόμενους, ενώ μέχρι τότε έμπαιναν στο ταμείο του μαγαζιού. Παράλληλα διεκδικούν την καταβολή ολόκληρων των δώρων, αντί για το μερικό ποσό που καταβαλλόταν μέχρι τότε, και την πληρωμή της προσαύξησης νυχτερινής εργασίας, με τη συμφωνία στο εγγύς μέλλον να καταβάλλονται και οι κυριακάτικες προσαυξήσεις. Μετά από λίγο καιρό ξεκινάει μια αφήγηση πολύ μπερδεμένη από την πλευρά της εργοδοσίας, ότι το μαγαζί θα αλλάξει διαχείριση, ότι θα μετακομίσει, ότι μπορεί να κλείσει, ότι το μέλλον είναι αβέβαιο, μέχρι την ημέρα που ανακοινώθηκε στον ίδιο και σε άλλους εργαζόμενους η απόλυσή τους.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα γαϊτανάκι διαφωνιών σε σχέση με τα δεδουλευμένα που έπρεπε να καταβληθούν στον συνάδελφο Ε.Μ. Ενώ υπήρξε μια αρχική συμφωνία για καταβολή κάποιου ποσού που αντιστοιχούσε στα χρωστούμενα επιδόματα, δώρα και αποζημίωση απόλυσης, ο συνάδελφος αντιλήφθηκε ότι το ποσό ήταν λανθασμένα υπολογισμένο και επιδίωξε εκ νέου συνάντηση με τη διαχείριση του μαγαζιού. Βρέθηκε αντιμέτωπος με μια αδιάλλακτη στάση, με άρνηση οποιασδήποτε συζήτησης και έγινε μπαλάκι ανάμεσα σε παλιό διαχειριστή, νέο διαχειριστή και τη δικηγόρο τους. Σε συνάντηση του Σωματείου μας με τον εργοδότη στο μαγαζί, προκειμένου να τον ενημερώσουμε για το είδος και το ύψος των απαιτήσεων του συναδέλφου, αντιμετωπιστήκαμε με την ίδια αδιάλλακτη στάση, ενώ μεταξύ άλλων το αφεντικό επικαλέστηκε τα πολιτικά του πιστεύω, τους αγώνες που πράγματι έχει δώσει στο παρελθόν, προσπαθώντας να απεκδυθεί την ταυτότητα του εργοδότη και φυσικά τις όποιες ευθύνες αυτή συνεπάγεται. Τελικά ο συνάδελφος προσέφυγε στην Επιθεώρηση Εργασίας.

Με πρόσχημα τη «συνεργατική» ταυτότητα, υπάρχουν μαγαζιά τα οποία, ενώ δεν είναι συνεργατικά στην πραγματικότητα, εκμεταλλεύονται μια υποτιθέμενη πρόθεση, μια «συντροφικότητα», προσωπικές ή/και πολιτικές σχέσεις, με αποτέλεσμα την αλλοτρίωση της εργατικής συνείδησης των εργαζομένων και τη δυσκολία τους να διεκδικήσουν μέσα στο χώρο δουλειάς τους. Όποια όμως κι αν δηλώνει κανείς ότι είναι τα πολιτικά του πιστεύω, η εξουσία που ενέχεται στην πράξη της απόλυσης είναι τεράστια. Δίνει στο αφεντικό τη δυνατότητα να ορίζει το μέλλον του εργαζόμενου, το αν θα έχει τα βασικά μέσα για να επιβιώσει, και η χρήση αυτής της εξουσίας είναι επιλογή, και μάλιστα πολιτική επιλογή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ

Απαιτούμε την καταβολή όλων των δεδουλευμένων

Καμία και κανένας εργαζόμενος μόνος-η