Όλ@ έχουμε βρεθεί στην θέση να χρειαστεί να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: απλήρωτα μεροκάματα ή και μισθούς, υπερωρίες, δώρα, ένσημα κ.λπ. Δεν είμαστε επαγγελματίες συνδικαλιστές/ίστριες, παρά μόνο μαγείρισσες, σερβιτόροι και λαντζιέρισες κ.λπ. Επομένως, μέσα από προσωπικούς και συλλογικούς αγώνες έχουμε καταφέρει να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας και πως να τα διεκδικούμε απέναντι στα αφεντικά. Η εμπειρία μας έχει δείξει ότι ο καταλληλότερος τρόπος να κερδίσουμε αυτά που μας ανήκουν είναι ο συλλογικός, μέσα από το σωματείο και με τις συναδέλφισσες μέσα στη δουλειά. Η ατομική διεκδίκηση μέσα από κρατικές δομές, που είναι τόσο γραφειοκρατικά φτιαγμένες για να μας κάνουν να νιώθουμε ότι «δεν βγάζουμε άκρη» τελικά να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών. Γι’ αυτό ακριβώς είναι πολύ σημαντικό να προετοιμαζόμαστε όλο τον καιρό που είμαστε στη δουλειά. Κρατάμε από τη πρώτη μέρα αποδεικτικά, δεν υπογράφουμε χαρτιά που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα (όπως οι αποδείξεις πληρωμών) ή υ
Παρέμβαση πραγματοπιήθηκε στο μαγαζί wee drum στην Πανόρμου από το σωματείο για εργαζόμενη/συναδέλφισσα που απολύθηκε (ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε και φωτογραφίες από την παρέμβαση) ΣΤΟ WEE DRAM ΕΡΧΕΣΑΙ ΣΑΝ ΕΡΓΑΤΗΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ ΣΑΝ ΕΧΘΡΟΣ Άμα ρωτήσεις στη γειτονιά της Πανόρμου, λίγο πολύ όλοι ξέρουν την Σκωτσέζικη μπυραρία Wee Dram, με ιδιοκτήτη τον Ross Szifris. Ο Ross είναι «ο κουλ σκωτσέζος που έχει και παμπ και είναι και γαμώ τα τυπάκια». Ο ίδιος έχει να πει για την πάρτη του, πως στη Wee Dram «Έρχεσαι σαν ξένος, αλλά φεύγεις σα φίλος». Αυτό ισχύει όμως μόνο για τους πελάτες. Εντάξει, μπορεί να μοιάζει γελοίο αλλά όταν πήγε η συναδέλφισσα Μυρσίνη Λ. εκεί για δουλειά, με αυτό το κλίμα βρέθηκε αντιμέτωπη. Και όταν λέμε αντιμέτωπη, το εννοούμε. Γιατί η εικόνα που έχει φτιάξει και πουλάει ο Ross όπως και ο κάθε Ross ή Γιώργος ή Τάκης για το μαγαζί του και τη φασάρα του είναι μια εικόνα που έχει φτιαχτεί στην πλάτη των εργαζομένων του. Το γεγονός ότι είναι Σκωτσ
Μπαρμπαλιάς : Γεύσεις εξ’ ανατολής και μεσαίωνα Διανύουμε μια περίοδο γενικευμένης εργασιακής επισφάλειας στο σύνολο των μαγαζιών που πουλάμε καθημερινά την εργατική μας δύναμη. Καλούμαστε διαρκώς να υπομείνουμε καθημερινές προσβολές και δυσμενείς συνθήκες εργασίας στα μαγαζιά που εργαζόμαστε ώστε να επιβιώσουμε οικονομικά. Μία συνθήκη που ελέω covid, δίνει το καλύτερο πάτημα σε κράτος και αφεντικά να γίνουν εκφραστές ακόμη πιο επιθετικών πρακτικών πάνω στα σώματα και τις αντοχές μας. Μία συνθήκη που αντιλαμβανόμαστε και με το παραπάνω πως δεν είναι κάτι το παροδικό, αλλά διαρκές. Από αυτή την δυστοπία δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα εργασιακά κάτεργα του «Μπαρμπαλιά». Και στις τρεις επιχειρήσεις της αλυσίδας( Φιλαδέλφεια, Ν. Ιωνία και Μαρούσι) η «συνταγή» είναι μία. Μισό ένσημο την εβδομάδα για πενθήμερη / εξαήμερη εργασία και πενιχροί μισθοί/ωρομίσθια. Διαρκείς βλαπτικές μεταβολές των προγραμμάτων με πρόσχημα τις εκάστοτε ανάγκες της επιχείρησης (μειωμένες ώρες και μερο
Σχόλια